به فوّاره ی باغچه سرای

TO  THE  FOUNTAIN  OF  BAKHCHISARAI

Two  roses  do  I  bring  to  thee,

O  fount  of  love  that  ‘fore  me  dances.

Thy  tears  poetic  comfort  me,

Thy  tender  voice   my  soul  entrances.

Thou  greetest  me  as  I  draw  near,

My  face with  silvered  dew-drops  spraying.

Pour, pour,  O  fount,  and,  ceaseless  playing,

Speak,  speak  thy  story  in  my  ear.

O  fount  of  love, O  fount  of  sadness,

From  thy  stone  lips  long  tales  I  heard

Of  far-off  parts,  of  woe  and  gladness,

But  of  Maria,  ne’er  a  word…

Is   even  here  her  name  forgotten?

Is  she,  the  harem’s  pallid  sun,

Of  dim  and  hazy  dreams  begotten

And  of  the  stuff  of  visions  spun?

Like  poor  Zarema,  is  she  only

An  image  drawn  by  phantasy,

The  heart’s  ideal,  vague  and  lonely,

A  phantom  that  must  cease  to  be?...

                                                     Alexander  Pushkin

                                                                1824

به فوّاره ی باغچه سرای*

دو گل سرخ ارمغانت کردم

آی فوّاره ی عشق

                    که بنشسته ای به رقص در برابر من.

اشک های شعرگون تو دلداری ام دهند

نوای نوازشگرت

                    ربوده روح مرا.

مراخوشامد گویی

                   چون فراتر آیم

با فوران قطره ی ژاله های نقره فام بر رخسارم.

بر ریز

       برریز

               فوّاره و پیوسته به بازی شو

برگو

        برگو   

              فسانه ی خود را به گوش من. 

آه فوّاره ی عشق

 آه فوّاره ی غم

بشنودم از لبان  سنگی تو قصّه های بی پایان

از خطّه های دور

                    وز شادمانی و محنت،

لیک حاشا ز کلامی از ماریا...

این جا

        حتی نام وی از یاد رفته است؟

مگر او

        خورشید پریده رنگ شبستان

زاده ی روًیاهای ظلمانی و مه آلودست

وز مایه ای تنیده ز پندارها؟

چونان زارمای** تیره بخت

 مگر او تنها

              نقشی درافکنده ز وهمیست،           

سودای دل

           بنهفته و غریب،

انگاره ای که بایسته ی باز ایستادن ز بودن است؟...

                                                                                              الکساتدر پوشکین

                                                                                                      1824 
                                                                                                   ترجمه ی غلامحسین معتمدی
                                                                                            

*این شعر را پوشکین پس از دیدار از فوّاره ی اشک ها در قصر خان در باغچه سرای در 1820 سرود.

** Zarema