شبNIGHT

NIGHT

 

 

 

My  voice,  to  which  love  lends a  languor  and  a  yearning,

 

Rends  night’s  dark, dreamy  calm….Pale  at  my  beside  burning,

 

A  taper  wastes  away….From  out  my  heart   there  surge

 

Swift  verses,  streams  of  love, that  hum  and  sing  and  merge

 

And,  full  of  you,  rush  on, with  passion  overflowing.

 

I  seem  to  see  your   eyes  that, luminous  and  glowing,

 

Meet  mine …. I  see  your  smile…. You  speak  to  me  alone :

 

My  friend, my  dearest  friend …. I  love …. I’m  yours ….your  own.

 

 

 

 

 

 

 

                                                                                1823

 

                                                                     

 

 

شب

 

 

 

 

صدایم

 

که به حسرتی و رخوتی

 

                          وامدار عشق است

 

راحت روًیایی و ظلمت شب را می  دراند.

 

پریده رنگ و مشتعل به بالینم

 

                                 شمعی فنا می شود.

 

آنجا از میان قلبم موج می زند

 

اشعاری گریزپای

 

جویبارانی از عشق

 

که زمزمه می کنند و می سرایند و در می آمیزند

 

و سرشار از تو

 

سرریز از شور

 

                طغیان می کنند.

 

چشم هایت را در نظر می آورم

 

                                   که درخشان و فروزان

 

با چشمان من تلاقی می  کنند

 

لبخندت را به تماشا می نشینم

 

تنها با من سخن می گویی :

 

                              جانانم

 

گرامی ترین یارم

 

می پرستمت

 

از آن توام ،

 

            از آن خودت.

 

                                                                                                                 الکساندر پوشکین

 

                                                                                                         ترجمه ی غلامحسین معتمدی
                                                                                                                       1823