پاره ابرهای پرگشاده

***                                   

The  flying  wrack  of  clouds  grows  flimsier  far.

O  limpid  star  of   sorrows, evening  star!

Your  rays  have  touched  the  autumn  plains  to  silver,

The  black  heights  of  the  rocks, the  dreaming  river.

Your  feeble  gleam  in  the  night  sky  I  love.

It  prompts  long-sleeping   thoughts  to  stir  and  move,

As  I  recall, familiar  Orb, your  rising

Above  that   peaceful  land, all  joys  comprising,

Where  slender  poplar  in  the  valley  grows,

Where  tender  myrtle  and  dark  cypress  doze,

And  languorously  the  Southern  seas  are  breaking.

There  once  strolled  I, languidly  cogitating,

High  in  the  mountains, far  above  the sea.

Till, as  the  dusk  flowed  over   vale  and   lea,

A  maiden  through  the  murk  to  seek   you  came

And  told  her  fair  friends  how  you  bear  her  name.

      Alexander   Pushkin
  1820

پاره ابرهای پرگشاده ...                                      

پاره ابرهای پرگشاده

                        به  دوردست

                                       ازهم گسسته تر می شوند.

آه ستاره ی رخشان اندهان !

                                ستاره ی شامگاهان !

انوار تو دشت های خزان را

                                 به سیم سوده اند،

بلندی های سیه فام صخره ها را

                                     رودخانه ی روًیایی را.

پرتو کم فروغ تورا

                     در آسمان شامگاه

                                         دوست دارم.

افکار دیرخفته  را به جنبش و بیداری برمی انگیزد،

چندان که به یاد می آورم

                            ای گوی آشنا

 طلوعت را

بر فراز آن سرزمین آرام

                              فراگیرنده ی تمامی شادی ها،

آنجا که سپیدار باریک اندام

                                به درّه می روید ،

آنجا که سرو تیره رخسار و آس* نازک بدن

                                                  خوابی سبک را می آزمایند

و دریاهای جنوبی

                    کاهلانه زهم می پاشند.

آن جا زمانی پرسه می زدم

                                     سست پای و اندیشناک ،

بر بلندای کوه ها

 بر فراز دوردست دریا.

تا آن که غروب بر  درّه و چمن زار  جاری شد ،

دوشیزه ای از میان ظلمت به جستجوی تو آمد

و با یاران خوبرویش در میان نهاد

                                       که  چگونه  تو نامش را زیبنده ای.

                                                                                                               الکساندر پوشکین

                                                                                                                     1820

                                                                                                       ترجمه ی غلامحسین معتمدی