دختران پسرنما؛ چرا؟

در شماره گذشته بخش نخست گزارش بررسی «علل تمایل برخی از دختران به درآمدن به ظاهری پسرانه» را خواندید. در این شماره نظر کارشناسان دیگری را در این رابطه می خوانید:
«ناصر قاسم زاد» روانشناس در این رابطه می گوید: «این مسئله درواقع یک نوع اختلال شخصیتی است. معمولا افراد در سن های خاصی شخصیت خود را شناسایی می کنند و به جنسیت شان پی می برند. یک مرحله در سنین بین 4 تا 7 سالگی است. در این مرحله کودک با جنسیت خود آشنا می شود و به نوعی احساس رضایت یا عدم رضایت از این جنسیت دست می یابد.»
وی می افزاید: «مسائل متعددی در این مسئله که کودک از جنس خود احساس رضایت یا ناراضی بودن پیدا کند، دخیل است. نوع لباس هایی که برای وی خریداری می شود، نوع اسباب بازی ها، همبازی ها، اسامی که برای کودکان تعیین می شود و عکسل العمل والدین نسبت به جنسیت فرزندشان و... باعث می شود تا فرد در طول مراحل رشد خود به یکی از این دو نوع احساس دست یابد.»
این روانشناس اضافه می کند: «مرحله بعدی که فرد مجددا به تفکر در رابطه با جنسیت خود می پردازد از سنین بین 12 تا 18 سالگی است. در این مرحله نیز والدین نقش بسزایی دارند. آنها می توانند با رفتار خود به فرزندانشان بیاموزند که از جنس خود احساس رضایت کنند.»
«قاسم زاد» در ادامه می گوید: «مقوله بعدی بحث مسائل فرهنگی است. در عرف جامعه ما، پسرها آزادی عمل بیشتری نسبت به دختران دارند و سن نوجوانی برای همه افراد سن استقلال طلبی و آزادیخواهی است اما والدین برای دخترهای خود در این راه مانع هایی ایجاد می کنند و این باعث می شود تا دختران تصور کنند اگر پسر می شدند زندگی شان بهتر بود.»
وی می افزاید: «ما در طول تاریخ زن را ضعیف تلقی کرده ایم و این باعث عدم رضایت زنان و دختران ما از جنسیت خود می شود. باید برای زنان امنیت اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی ایجاد کرد تا ما کمتر شاهد چنین مسائلی باشیم.»
دکتر «غلامحسین معتمدی» روانپزشک نیز در این رابطه می گوید: «دختران پسرنما با حتی پسران دخترنما دچار بیماری روانی وخیم نیستند و نمی توان آنها را افرادی دانست که اختلال جنسی ناشناخته دارند، زیرا آنها از روی علم و به عمد اقدام به چنین کارهایی می کنند. این افراد با این کار سعی می کنند تا در برابر فشارهایی که بر آنها وارد می شود، مقاومت کنند.»
وی می افزاید: «ریشه چنین مسائلی در تربیت خانوادگی است. هویت جنسی افراد بر مبنای نگرش ها و الگوهای رفتاری و متغیرهای فرهنگی که در خانواده ها وجود دارد، شکل می گیرد.»
«معتمدی» اضافه می کند: «همانندسازی پسر با پدر و دختر با مادر اساس ایجاد الگوی رفتاری افراد است و به همین دلیل والدین نقش بسزایی در این رابطه دارند. اگر آنان بتوانند با فرزندان خود به خوبی رابطه برقرار کنند ما کمتر شاهد بروز چنین مسائلی خواهیم بود.»